COLUMN
Wat zou er toch zijn gebeurd met de belangwekkende input van de 150 door loting uitverkoren Utrechters die mochten meedenken over ‘de invulling van een nieuw energieplan voor Utrecht’. Het is alweer acht jaar geleden, dat met veel tamtam aangekondigde ‘stadsgesprek energie’.
Deelnemers hoefden geen verstand te hebben van energietransitie. Niettemin mochten zij ‘bepalen welke oplossingen hun voorkeur hebben. Denk aan isoleren van huizen, aanleggen van stadsverwarming of plaatsen van zonnepanelen of windmolens’, aldus verantwoordelijk wethouder Lot van Hooijdonk in een persbericht destijds.
Let u vooral even op de lepe formulering: deelnemers mochten bepalen welke oplossingen hun eigen voorkeur hadden. Want Hooijdonk had haar eigen voorkeur allang bepaald, zo bleek toen ze later in een GroenLinks-blaadje stelde dat het windmolenpark in de Rijnenburgpolder een uitgemaakte zaak was: ‘Het is niet meer de vraag óf het er komt: de raad heeft dit bij mij besteld en ik moet het uitvoeren.’
Dat bleek een tikje voorbarig. Vooralsnog komt er in Rijnenburg geen wiek in beweging en is er geen reden om aan te nemen dat daar snel verandering in komt. Zelfs al hadden alle 150 deelnemers aan het stadsgesprek daar unaniem voor gepleit. Wat we dus niet weten.
Lokale democratie versterken
Wat we wél weten is dat het college, Lot van Hooijdonk in het bijzonder, een beroerde reputatie heeft als het op bewonersparticipatie aankomt. Desondanks (of juist daaróm, zal het college zeggen) wil de gemeente voor de zoveelste keer het stadsgeprek uit de kast trekken, al wordt het nu ‘burgerberaad’ genoemd. Honderd Utrechters ‘die een goede afspiegeling van de stad vormen’ mogen ‘zwaarwegend advies’ uitbrengen ‘dat in principe wordt overgenomen door het college’. Wethouder Eva Oosters, de benjamin van het college, noemt het ‘een mooi instrument om de lokale democratie te versterken’.
Met een referendum beginnen
Klinkt leuk. Alleen wordt de gemeenteraad elke vier jaar netjes gekozen, en moeten we maar aannemen dat dit burgerberaad daadwerkelijk representatief is. Wie garandeert dat er geen gemeentelijke applausmachine wordt opgetuigd om gevoelige besluiten van extra legitimatie te voorzien? Wordt het burgerberaad betaald, net als de deelnemers aan het stadsgesprek?
Bron: AD