Onlangs organiseerde ik een wintergesprek, waarbij mensen die elkaar niet kennen in gesprek gaan over ervaringen van ongemak, oneerlijkheid of onvrede. Een wintergesprek kan een bottom-up aanvulling zijn op het burgerberaad. Gemeenten zouden een rol kunnen spelen bij het faciliteren ervan.
Voor zo’n gesprek nodig je mensen uit die je niet kent. Dat klinkt spannend én dat is het ook voor veel mensen. Na oproepjes in buurt-apps, op publicatieborden en in een nieuwsbrief, kreeg ik vaak terug dat het een ‘heel interessant en goed initiatief is, maar dat het ook wel spannend is om met vreemden in gesprek te gaan’. Toch was dat voor 5 mensen geen enkele belemmering om wel in te gaan op de uitnodiging.
Wat is een wintergesprek?
In een wintergesprek ga je één uur het gesprek aan met maximaal 5 mensen die je nog niet kent. Binnen dit uur brengt eerst iedere deelnemer een ervaring in waar een gevoel van ongemak, oneerlijkheid of onvrede in tot uitdrukking komt. Een ervaring is een persoonlijk verhaal en kan daarom ook van alles zijn.
Bij ‘mijn’ wintergesprek bijvoorbeeld ‘angst voor een dreigende oorlog’, ‘ongemak door de vele veranderingen in de samenleving’, ‘vereenzaming’, ‘bewustwording, door enkele sterfgevallen in de familie, van de eindigheid van het leven’ en ‘frustratie over de bereikbaarheid van de gemeente’.
Pas nadat iedere deelnemer ongestoord de eigen ervaring heeft ingebracht, kan worden gereageerd. Dan ontstaat een gesprek waarin deelnemers worden gehoord, verhalen gedeeld en deelnemers handvatten krijgen aangereikt om met hun ‘ervaring’ verder te gaan. Door verhalen uit te wisselen ontdekken de gesprekspartners welke idealen ze delen. Hierdoor ontstaat verbinding.
Bron: Gemeente.nu